|
 ....i przysięgam, że będziesz mógł podjadać mi batoniki… Również w ten sposób można sobie ślubować. I bynajmniej nie wtedy, kiedy „miłość, wierność i uczciwość małżeńska”, staje się mało atrakcyjnym, wytartym gestem wyznaniowym. Okazuje się, że można swoją uroczystość ślubną, zaaranżować i zaprojektować wedle swojego zamysłu. Począwszy od konwencji, skończywszy na samodzielnie wymyślonych słowach przysięgi. To przyszli małżonkowie zadecydują, co i jak sobie przysięgną. Sobie i przed sobą. Nie przed Bogiem, nie przed osobą duchowną, nie przed urzędnikiem stanu cywilnego. Przed sobą.
Taką właśnie istotę kryje ślub humanistyczny. Jest to rytuał jeszcze mało znany w Polsce i zapewne szokujący. Mamy jednak odważną, pionierską parę – Monikę i Miłosza, którzy kilka miesięcy temu zjednoczyli się w takim małżeństwie. Ślub humanistyczny jest rytuałem przejścia, zrodzonym przez ruch humanistyczny. Ma zatem charakter świecki i jest skierowany głównie dla ludzi bezwyznaniowych. Dla tych, dla których podbudowę światopoglądową stanowi racjonalizm. Nie jest przy tym zakazany ludziom wierzącym. W zasadzie każdy może dostąpić takiej formy „zawiązania”.
W Polsce ten rodzaj ślubu ma w chwili obecnej jedynie podbudowę ideową. Nie jest bowiem zalegalizowany, a co za tym idzie – nie posiada węzła prawnego. Para, która wybierze omawianą drogę zaślubin, w dowód swej jedności dostanie certyfikat ślubu humanistycznego z rąk Celebranta, który to jest protektorem całej ceremonii. On pomaga w tworzeniu przysięgi, jeśli przyszli państwo młodzi małą z tym problem. On jest świadkiem ślubu (nie udziela go, gdyż robią to sami młodzi).
To forma ceremonii, gdzie właściwie nie ma ograniczeń co do formy całego zajścia. Można na ślubnym kobiercu stanąć w rycerskiej zbroi i nie będzie to ani gorszące, ani niestosowne. Jest to idea, która czyni człowieka samowystarczalnym, gdyż od niego tylko zależy jak będzie nie tylko wyglądał jego ślub, ale również, co będzie zawierała jego przysięga. Ośrodkiem propagującym u nas taki model wiązania się, jest Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów. To ono walczy sukcesywnie m.in. o legalizację ślubów świeckich, a skoro ślubów, to także pogrzebów. Wszystko to jednak jeszcze pozostaje dla większości dużą abstrakcją i novum, do których odnosimy się ostrożnie, często z dezaprobatą. Zwłaszcza żyjąc w kraju katolickim, gdzie nagle wystarczy certyfikat, żeby mieć męża czy żonę. Gdzie trzeba, tudzież można wypunktować sobie, za co mamy się kochać...
Ale i tak przecież wszystko sprowadza się do dobra i szczęścia osobistego, a jaką kto wybierze drogę i jaki będzie jej przebieg, to już kwestia decyzji. Alternatyw jest wiele.
[Katarzyna Kreczmer]
|
